27 oktober 2007 Mijn eerste verkeersongeluk

Ik was bij een rotonde aangekomen en remde af. De dame achter mij lette niet op. Ik zag het in mijn achteruitkijkspiegel gebeuren, maar kon geen kant op. Om te voorkomen dat ik mijn voorligger zou raken, ben ik hard op de rem gegaan. Haar auto was total loss. Mijn schade leek me te vallen.

Ik kreeg geen specifieke medische begeleiding. Ik heb zelf moeten uitzoeken hoe ik ermee om moest gaan en wat ik kon doen voor mijn herstel. 

Ik ben gelijk na het ongeluk naar huis gegaan. Van mijn man moest ik rust nemen. De vakantie naar Oostenrijk die we de volgende dag werd geannuleerd. Zelf dacht ik wel dat het kon, maar mijn man vond dat niet verstandig. Op dat moment baalde ik enorm, maar achteraf ben ik ervan overtuigd dat het heel belangrijk is geweest om rust te nemen.

Bij de huisarts werd ik niet veel wijzer. Zonder verder onderzoek stuurde hij mij naar huis met het advies om paracetamol te nemen.

Vanuit mijn werkgever kwam weinig interesse. Ook bij de bedrijfsarts voelde ik me niet gehoord. Zij zeurde maar door op mijn ongewenste kinderloosheid. Dat irriteerde mij mateloos. Ik zat daar omdat ik aangereden was door een onoplettende automobilist en mijn leven volledig overhoop lag.

Ik voelde me alleen.

Na 6 weken heb ik mijn werk gedeeltelijk weer opgepakt en na 3 maanden was ik weer volledig aan het werk. Dit ging ten koste van mijn privé-leven. Het sociale leven kostte te veel energie en mijn favoriete hobby, handballen, was al helemaal onmogelijk.

De behandelingen die ik in die tijd heb gevolgd zijn fysiotherapie, haptonomie en osteopathie. 

12 maart 2018 De tweede klap

De impact van het ongeluk was groter dan in 2007. Degene die me vanachter aanreed reed harder en ik week uit om op een vluchtheuvel tot stilstand te komen. Door de harde klap van achter botste ik toch ook nog op mijn voorganger. De klap kwam dus vanachter, van voren en van opzij en vervolgens moest ik hard remmen om op de vluchtheuvel tot stilstand te komen.

Geleerd van de vorige keer, wilde ik dit keer gelijk goede medische behandeling. Ik belde 112 en ben met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar zijn foto’s gemaakt. Er werden geen afwijkingen geconstateerd. Ik mocht naar huis. Dit keer met een recept voor diclofenac in combinatie met paracetamol.

Ik was me bewust geworden van het belang van voeding, beweging en ontspanning. Na mijn ongeluk ben ik hier extra aandacht aan gaan besteden.

Ik merkte dat mijn darmen helemaal van slag waren. Daarom heb ik direct een intake gepland bij een homeopaat. 

Ik heb dagelijks bijgehouden wat ik aan mezelf merkte; variërend van pijn aan mijn schouder tot een brommend geluid in mijn hoofd.

Na een week ben ik naar de huisarts gegaan met mijn klachten. Waar ik vooral last van had was een pijnlijke schouder en slecht slapen door de pijn.

De dosering diclofenac werd aangepast en aangevuld met diazepam. Tevens werd ik doorverwezen naar de manueel therapeut.

Zelf had ik ook alweer contact gezocht met mijn osteopaat.

Ik merkte gelijk dat mijn slaap verbeterde.

Na ruim een maand heb ik mijn medicatie afgebouwd. Als pijn ondragelijk is en je leven belemmerd, dan is medicatie een prima oplossing. Ik ben er echter van overtuigd dat pijn een signaal van het lichaam is. Hier wilde ik naar kunnen luisteren.

Na 4 maanden, in juli 2018, kreeg ik vanuit de tegenpartij een intake met een arbeidsdeskundige. Ik ging al drie keer per week een paar uurtjes naar het werk. Het doel daarmee was om contact te houden. Mijn werk als recruiter kon ik niet uitvoeren. Ik deed ondersteunende werkzaamheden wat afgebakende taken waren zonder tijdsdruk en zonder afleiding. Dit gecombineerd met wandelpauzes, waardoor ik weer op kon laden.

Zij vertelde mij al snel dat ik er rekening mee moest houden dat mijn leven niet meer hetzelfde zou worden als voor mijn ongeluk. Niet echt een positief vooruitzicht. 

Zij adviseerde mij ook om over te stappen naar een multidisciplinair revalidatietraject. Een moeilijke stap om mijn vertrouwde behandelaars los te laten. Ik realiseerde me ook dat ik voor een ander resultaat een andere aanpak moest kiezen. 

Toen ik dit traject 9 maanden na mijn ongeluk in oktober 2018 starte had ik geen vertrouwen meer in een goede afloop. Na dit traject van drie maanden was ik gelukkig een totaal ander mens!

Na 11 maanden, februari 2019, ben ik langzaam gestart met mijn “echte” werk. 3 uur per week. In kleine stapjes heb ik dit opgebouwd. Een half jaar later was ik weer volledig aan het werk.

In september 2020 had ik mijn leven gelukkig weer redelijk op de rit.